Fotografie

Bespreking van het boek van Andreas Magdanz.

Compte rendu de lecture du livre de Andreas Magdanz (2004).

Camp Vogelsang: un livre qui est sensé représenter la vie au camp de Vogelsang, mais qui ne le représente pas du tout, c'est le moins qu'on puisse dire. Les photos ont été prises en 2004, alors que le camp était pratiquement désert. Tous les autres bases militaires des forces en Allemagne avaient déjà été vidées et à ce moment il ne restait plus que Vogelsang.

Le livre contient également des photos d'exercices militaires qui ont eu lieu plus tot: le livre aurait donc pu reprendre quelques unes de ces photos, mais dans un meilleur contexte. C'est comme si l'auteur (qui est probablement un ecolo convaincu) n'a voulu montrer la vie de militaire que dans un contexte gris et triste. la vie de militaire, ce n'est pas seulement la préparation à la guerre.

Met als naam "Kamp Vogelsang" zou het boek het leven in kamp Vogelsang moeten beschrijven, maar dat op zijn zachtst gezegd helemaal niet doet. De foto's zijn genomen in 2004, toen het kamp praktisch verlaten was. Alle andere militaire bases van de strijdkrachten in Duitsland waren al ontruimd en op dat moment was alleen Vogelsang nog over.

Het boek bevat ook foto's van militaire oefeningen die eerder plaatsvonden: een aantal van deze foto's had het boek kunnen bevatten, maar dan in een betere context. Het is alsof de auteur (die waarschijnlijk een overtuigd agalev is) het militaire leven alleen maar in een grijze en trieste context wilde tonen. Het militaire leven gaat niet alleen over de voorbereiding op oorlog.

Foto's - photos

La photo 2 montre l'entrée du camp, c'est la partie Malakoff avec la police militaire, l'infirmerie, l'école, la petite église, le bureau de poste et le garage.

Foto 1 toont Kamp Schelde, gelegen aan de avenue Albert I-laan (ah! die typisch Belgische straatnamen...). Dit kamp werd voornamelijk gebruikt door passerende troepen die niet permanent in het kamp verbleven. Deze golfplaten gebouwen stonden aan de weg die naar Kamp Vogelsang zelf leidde.

Foto 2 toont de ingang van het kamp; het is het Malakoff-gedeelte met de militaire politie, de ziekenboeg, de school, het kerkje, het postkantoor en de garage.

Photo 3: le batiment Minidra en forme de demi-boule utilisé pour des simulations de tir. C'est le numéro 28 sur le plan, il se trouve derrière l'école, pas loin du magasin militaire où on pouvait acheter plein de trucs tax free. les chaines hifi étaient taxées comme produit de luxe à cette époque, 33% de TVA.

La photo 4 montre l'intérieur de la caserne Van Dooren. Je comprend maintenant pourquoi les allemands, quand ils ont repris le camp on directement voulu démolir cette horribilité. Un couloir qui mène à des dortoirs, tous identiques. La vie était plus agréable dans les batiments construits par les nazis!

Foto 3: Het halfbolvormige Minidra-gebouw, gebruikt voor schietsimulaties. Het is nummer 28 op de kaart, het bevindt zich achter de school, niet ver van de militaire winkel waar je belastingvrij veel spullen kon kopen. Hifi ketens werden toen als luxeproduct best aan 33% BTW.

Foto 4 toont het interieur van de Van Doorenkazerne. Ik begrijp nu waarom de Duitsers, toen ze het kamp innamen, deze gruwel meteen wilden slopen. Een gang die naar slaapzalen leidde, allemaal identiek. Het leven was aangenamer in de gebouwen van de nazi's!

Photo 5: la crypte où se trouvait le cinéma semblait vraiment en très mauvais état, on aurait dit un des batiments utilisés pour les exercices de guerre urbaine (Wollseifen).

Photo 6: nous voici justement à Wollseifen: ce sont des batiments construits sans fenètres dans ce qui était un petit village allemand. Les anglais qui étaient maitres du terrain à la fin de la seconde guerre mondiale ont chassé les habitants et ont utilisé la zone pour des exercices. Cette zone faisait ensuite partie du domaine militaire de Vogelsang et les anciens habitants ne pouvaient pas y retourner. Il reste maintenant une petite école et une église à Wollseifen.

C'est une des rares photos en couleurs du livre, et pourtant il n'y a pas de couleur. Le photographe veut spécialement montrer la vie déprimante du militaire.

Foto 5: De crypte waar de bioscoop zich bevond, leek in zeer slechte staat te verkeren; het leek wel een van de gebouwen die gebruikt werden voor stedelijke oorlogsoefeningen (Wollseifen).

Foto 6: Hier zijn we in Wollseifen: dit zijn gebouwen zonder ramen in wat ooit een klein Duits dorp was. De Engelsen, die heer en meester waren over het land na de tweede wereldoorlog, verdreven de inwoners en gebruikten het gebied voor oefeningen. Dit gebied maakte destijds deel uit van het militaire domein Vogelsang en de voormalige bewoners konden niet terugkeren. In Wollseifen staat er nu nog een kleine school en een kerk.

Het is één van de weinige foto's in kleur, maar er is geen kleur te bespeuren, een teken dat de fotograaf alles in een grauwe teint wilt tonen.

Puis nous arrivons à deux vues aériennes du site, avec d'abord les batiments d'habitation (Hundertschaftshäuser), les batiments principaux avec la tour (utilisée pour des escalades), la caserne Van Dooren et le batiment des officiers subalternes (La Redoute n'est pas visible).

La seconde vue aérienne montre les batiments centraux, la caserne Van Dooren et au fond de l'image La Redoute.

Et nous terminons avec une vue des dortoirs de l'époque nazie (Hundertschaftshäuser). Ces batiments ont été utilisé par les militaires jusqu'à la fin de leur séjour. Les belges ont une couleur militaire verte qu'on retrouve dans tous les batimenst militaires de cette époque, veyez par exemple le bunker de commandement de la guerre froide.

Tout a été enlevé et nettoyé avant leur départ, les allemands n'ont pas eu à se plaindre des locataires (qui sont restés pendant 55 ans!).

Vervolgens komen we bij twee luchtfoto's van het terrein, met in het voorplan de woonvertrekken (Hundertschaftshäuser), de hoofdgebouwen met de toren (gebruikt voor klimoeffeningen), de Van Dooren-kazerne en het gebouw voor de lagere officieren (La Redoute is niet zichtbaar).

De tweede luchtfoto toont de centrale gebouwen, de Van Dooren-kazerne, en op de achtergrond La Redoute.

En we eindigen met een blik op de slaapzalen uit de nazitijd (Hundertschaftshäuser). Deze gebouwen werden door de soldaten gebruikt tot het einde van hun verblijf. De duitsers hadden een feldgrau militaire kleur, België heeft een militaire groene kleur die je terug ziet in alle gebouwen uit de koude-oorlog tijd (cfr. de commandobunker uit de koude oorlog).

Alles werd verwijderd en schoongemaakt voor hun vertrek; de Duitsers hadden geen klachten over de huurders (die er 55 jaar verbleven!).

Boekbespreking - compte rendu de lecture

Aucun militaire de l'époque ne se reconnait dans ces photos. On dirait que chaque militaire belge porte de fardeau de l'époque nazie.

Il y a plusieurs textes dans le livre, mais aucun ne parle de la vie dans le camp, mais de l'horreur du nazisme, de la formation des cadres du régime nazi, de la construction du camp par les nazis, de l'utilisation pratiquement telle quelle des nouveaux batiments par l'armée belge et finalement de la reprise du camp par l'Allemagne. Mais de la vie pendant les 55 ans de Camp Vogelsang? On n'en parle pas. A nouveau éclipsée.

Wat de fotograaf wil laten zien is overduidelijk: het militaire leven is verschrikkelijk, alles is grauw en triest, en de Belgen zijn 5,5 keer erger dan de nazi's (omdat ze 5,5 keer langer zijn gebleven). Hij heeft geen foto's getoond uit de gloriedagen: het leven van de kinderen op school, de dutyfree winkel, de postverdeling, de kampfeesten, de militaire Olympiaden, enz. Dit zijn allemaal aktiviteiten die in verschillende militaire kampen plaatsvonden, dus waarom niet in Vogelsang als enige treurige kamp in de reeks?

Geen enkele militair uit die tijd herkent zich op deze foto's. Het lijkt alsof elke Belgische soldaat de zware last uit het nazitijdperk met zich meedraagt.

Er zijn verschillende teksten in het boek, maar die handelen niet over het leven in kamp Vogelsang. De teksten hebben het over de gruweldaden van het nazi regime, de opleiding van de functionnarissen van het regime, de overname en gebruik van de gebouwen door het belgisch leger en uiteindelijk de overdracht van Kamp Vogelsang aan Duitsland. Maar het leven gedurende 55 jaren in Vogelsang? Daar vertelt het boek niets over. Opnieuw weggemoffeld.

1

2

3

4

5

6

7

8

9