Agfacolor Neu is één van de eerste integrale kleurfilms (de eerste van Kodachrome). Het voordeel van integrale film is dat die ook gebruikt kan worden in normale fototoestellen. Deze film zal aan de basis liggen van verschillende commercieele kleurfilms zoals Ektachrome, Kodacolor, Fujichrome, enz...
Er bestond al een "normale" Agfacolor emulsie, maar die was gebaseerd op kleurfilters zoals de Autochrome. Iedereen wist toen dat dit een doodlopend straatje was.
De filmemulsie Agfacolor Neu (Agfacolor Neuverfahren) werd in 1936 gelanceerd, één jaar na Kodachrome. Agfacolor had als voordeel een veel eenvoudigere ontwikkeling, de kleurstoffen waren reeds aanwezig in de emulsie. Alle moderne filmemulsies zijn op dit principe gebaseerd. Er zijn afwijkende procédés, maar ze zijn minder gebruikt: Kodachrome en Ilfochrome zijn twee voorbeelden.
De emulsie was eerst bechikbaar voor positieve ontwikkeling (voor dia's en bioscoopfilm) en verscheen later in negatieve versie in 1939 (om afdrukken te maken). De negatieve emulsie zal de naam Agfacolor behouden (zonder de "Neu" die niet meer gebruikt werd van zodra de produktie van de filterfilm stopgezet werd). De positieve emulsies dragen dan de naam Agfachrome.
Gaandeweg worden de verschillen tussen beide emulsies groter met gebruik van aangepaste kleurstoffen, maar het bewijs dat beide emulsies redelijk identiek zijn is dat men positief film negatief kan ontwikkelen en omgekeerd (cross processing).
|
|
|---|
De Agfacolor Neu film bestaat uit drie lichtgevoelige lagen. De eerste laag is enkel gevoelig voor blauw licht. Dan volgt een gele filter om de blauwe stralen tegen te houden (alle emulsies zijn altijd gevoelig voor blauw licht). De volgende laag is gevoelig voor groen licht en de onderste laag voor rood licht.
Het betreft hier negatieffilm, de lagen die gevoelig zijn voor blauw, groen en rood leveren de kleurstoffen geel, magenta en cyan.
Bij de ontwikkeling ontstaan de kleurstoffen op de plaatsen waar de film belicht is geweest. De kleuren zijn meer aanwezig op de plaatsen die sterk belicht zijn geweest. Nadien wordt het zilver verwijderd (bleken) en worden de niet-ontwikkelde zilverzouten weggespoeld (fixeren).
2
Voorstelling van een filmemulsie. De dikte van de emulsie is vergelijkbaar met die van zwart-wit film. Het is belangrijk dat de kleurkoppelaars (die de kleuren zullen produceren) niet migreren naar andere lagen.
3
De negatiefontwikkeling is vergelijkbaar met de zwart-wit ontwikkeling, maar gebruikt andere produkten. Er moet één stap meer doorlopen worden (het bleken), dat niet mag gebeuren bij zwart-wit film.
We hebben de ontwikkeling met vorming van de kleurstoffen, het bleken, het fixeren en het drogen, met tussen iedere stap een spoelbad.
De positieve filmontwikkeling is complexer, zeker in het geval van bioscoopfilm met een optische audiospoor. Het audiospoor mag niet gebleekt worden, want zonder het zilver wordt het audiospoor doorzichtig voor het licht dat naar de fotocel gaat.
We hebben eerst een normale monochrome ontwikkeling, een stopbad, een spoelbad met lopend water, de ontwikkeling van de emulsie met vorming van de kleuren, het bleken (zonder de audiospoor) en het fixeren. Tussendoor zijn er hier ook spoelbaden.
5
Aanbrengen van het bleekmiddel op het beeldgedeelte van de film. De emulsie mag zijn zilver niet verliezen op het audiospoor. Enkel zilver is voldoende ondoorzichtig om een goede audio-weergage te garanderen.
6
Dit is het resultaat: een kleurenfilm die tijdens de tweede wereldoorlog gerealiseerd werd. Het procédé was terzelfdertijd beschikbaar als het Technicolor systeem, maar had het voordeel dat normale filmcamera's gebruikt konden worden. Het ontwikkelen van de film en het maken van copies was ook veel eenvoudiger.
De film heeft een audiospoor met variabele densiteit (movietone), later zal men eerder een spoor met variabele breedte gebruiken.
De film heet Die Goldene Stadt (1942), een film die in het midden van de oorlog gerealiseerd werd. Het is geen propaganda-film, in ieder geval minder dan de amerikaanse en russische films uit die tijd.
7
Per kleur wordt er één laag gebruikt: de belichting moet zeer juist gebeuren, anders verdwijnen de kleuren of wordt het beeld een bruine smurrie. De belichtingslatitude (belichtingsspeelruimte) is zeer beperkt en contrastrijke scènes moeten vermeden worden (scènes in volle zon). Een licht overheersende kleur wordt versterkt bij de ontwikkeling en het effekt is nog sterker aanwezig als de film gedupliceerd wordt. De Ufa filmstudio moet handleidingen uitreiken betreffende de uitlichting van de scènes, betreffende de make up, enz.
Later zal men films maken met meerdere lagen per kleur, waarbij iedere laag een andere gevoeligheid heeft. We hebben bijvoorbeeld een emulsie met twee lagen, één laag met grove zilverkristallen (hogere gevoeligheid) maar met minder kleurkoppelaars en een laag met fijne zilverkristallen en meer kleurkoppelaars.
- Bij een zwakke belichting worden de grote kristallen ontwikkeld en produceren een lichter beeld. De fijne kristallen zijn niet geactiveerd geweest en worden niet ontwikkeld.
- Bij een sterke belichting worden alle kristallen ontwikkeld, maar het is voornamelijk de laag met de fijne kristallen (en meer kleurkoppelaars) die voor het uiteindelijk beeld zorgt.
Integrale kleurfilm
1
2
3
4
5
6
Neen, dit is geen ingekleurde zwart-wit foto of een re-enactment, maar een originele kleurfoto gemaakt tijdens de tweede wereldoorlog.
Goed belicht en ontwikkeld gaf de film zeer natuurgetrouwe kleuren.
