Het bipack systeem werd gebruikt om kleuren te kunnen opnemen op een filmemulsie die geen kleuren kan onderscheiden. Het was een primitief systeem dat echter veel gebruikt werd omdat er toen geen alternatieven waren.
Het systeem met de kleurrasters is maar een noodoplossing en heeft teveel nadelen om echt door te breken: de kleuren zijn te zwak, de film is te donker en het is moeilijk om copies te maken. Het ander systeem dat afwisselend twee kleuren projecteert is ook niet ideaal.
kleurscheidingen voor een technische achtergrond |
De twee films worden tegen elkaar geplakt na de ontwikkeling en toning, waardoor men niet meer de nadelen heeft van de Kinemacolor. Dit zijn de systemen die toegepast zijn geweest:
- Prizma
Dit systeem gebruikt twee films die simultaan belicht worden, de ene via een orange filter, de andere via een cyan filter. Het systeem van los van elkaar bewegende filmstroken veroorzaakt echter registratiefouten die niet op te lossen zijn. Er zijn kleurfranjes in delen van het beeld die sterke contrasten bevatten. - Multicolor
Om registratiefouten te vermijden lopen de films samen door één belichtingsvenster. De eerste emulsie is monochromatisch (enkel gevoelig voor groen-blauw). De film bevat eveneens een rode filter. De tweede film bevat een panchromatische emulsie, maar krijgt enkle rode tinten. De rode filter wordt verwijderd voor de ontwikkeling. - Cinecolor
Dit systeem is vergelijkbaar met de Multicolor (Multicolor werd overgenomen door Cinecolor), waarbij regelmatig kleine verbeteringen aangebracht worden (betere kleurpigmenten, enz). Dit systeem wordt in verschillende films gebruikt, soms onder andere namen. - Trucolor
Dit systeem is ook gebaseerd op het bipack principe, maar de twee emulsies ondergaan geen toning meer, maar een chromogene ontwikkeling (zoals de kodacolor films). De chromogene ontwikkeling gebruikt kleurpigmenten die minder stabiel zijn en de meeste films die in Trucolor gemaakt zijn zijn niet meer te bekijken: de emulsie is een bruin-gele smurrie geworden zonder enig detail. De naam Truecolor werd eveneens gebruikt voor films ontwikkeld volgens het Eastmancolor procédé (zie lager).
|
|
Beschrijving van het bipack systeem: A + B: panchromatische emulsie die enkel rood licht ontvangt C + D: orthochromatische emulsie enkel gevoelig voor groen-blauw licht G + F: lenzensysteem en belichtingsvenster E: aandrijfsysteem van beide films 1 + 2 + 3: eerste film met drager, emulsie en rode kleurfilter 4 + 5: tweede film met emulsie en drager |
|---|
Alle bipack systemen hebben een aantal nadelen: de kleurbeperking (gamut), maar ook het feit dat de film die uit twee aan elkaar geplakte emulsies bestaat de neiging heeft om te gaan golven. Nu is het zo dat alle films de neiging hebben om te gaan kromtrekken na verloop van tijd, maar hier gaat de kromming in één richting over in een kromming in de andere richting en omgekeerd op onregelmatige tijdstippen, waardoor de scherpstelling van de projector continu bijgeregeld moet worden.
Een ander nadeel is dat de emulsies aan beide kant van de film aanwezig zijn, wat de film dubbel zo gevoelig maakt voor krassen. Door de gekleurde emulsies zijn de krassen dan ook bijzonder goed zichtbaar.
Er zijn ook procédés ontwikkeld die gebaseerd zijn op het bipack systeem, maar die drie kleuren gebruiken. Deze procédés hadden weinig succès. Er zijn maar weinig films die gemaakt zijn geweest met driekleuren bipack.
Ook de eerste versies van het Technicolor systeem (versie I en II) waren een bipack systeem. Versie III en IV gebruiken een bipack/tripack systeem voor de opname en een speciale film voor de projectie. Versie V gooit eindelijk het onhandige tripack systeem overboord.
(bioscoop en fotografie)
Principe van het bipack systeem
in de filmcamera
