Polaroid, wel bekend voor de instant fotografie (afdrukken) had ook een cinemaformaat gelanceerd, en later ook kleurdiapositieven. Beide systemen gebruikten hetzelfde procédé voor het bekomen van de kleuren.
Het scheikundig procédé van instantfotografie wordt hier besproken. Dit procédé kan echter niet gebruikt worden voor film en dia's.
De Polavision die een voorloper van de Polachrome is wordt op een andere pagina besproken.
Het Polavision systeem had eigenlijk wel zijn voordelen, maar het 8mm formaat was gewoon te klein om een scherp beeld te bekomen. Een 5-tal jaren later kwam Polaroid met een nieuwere versie van zijn produkt, namelijk de Polachrome om dia's te maken.
In tegenstelling met de Polavision werd de negatiefstrook van de positiefstrook gehaald op het einde van de ontwikkelfase, wat resulteerde in een verhoogd contrast. De negatiefstrook eindigde opgerold in de ontwikkelmachine en werd niet gebruikt.
Wat had je nodig? Een ontwikkelmachine, de Autoprocessor die de film in contact bracht met de ontwikkelvloeistof. Je kon ook de duurdere Power Processor kopen waarbij alles automatisch gebeurde.
Het was belangrijk dat de film aan een constante snelheid door de processor getrokken werd om een goede ontwikkeling te bekomen.
Links zie je een plastieken plaatje met trekhaak om de belichte en later ontwikkelde film uit de cartridge te trekken.
De aanloopstrook werd vastgemaakt aan een opwikkelspoel in de autoprocessor. Als er aan de hendel gedraaid werd, dan werd de film uit de cartridge getrokken en liep die over de ontwikkelprodukten.
En dan had je natuurlijk de diafilms nodig. Ieder film werd verkocht met een ontwikkelkit dat je in de processor moest steken. Je kon natuurlijk geen gewone films met de Autoprocessor ontwikkelen!
En uiteindelijk had je ook een handig apparaatje om de slides te versnijden en in te ramen. Dit was niet absoluut nodig, je kon hier ook de films manueel versnijden en inramen, maar het ging echt veel gemakkelijker met het polaroid apparaatje.
De films waren beschikbaar in verschillende types:
- Polachrome de standaard dia film met relatief lage gevoeligheid. Zoals bij de Autochrome waren de kleuren zeer correct, maar zwakjes. Het werd gepromoot naar de professionele fotografen toe om testafdrukken te maken, maar het systeem werd ook gebruikt door amateurs.
- Polapan zwart-wit positief dia film met normale gevoeligheid (200 en 400 ASA).
- Polablue zwart-wit negatief film met een blauwe kleur (eigenlijk een blauw-witte film in plaats van een zwart-witte film). Het werd gebruikt om figuren, diagrammen en dergelijke meer te fotograferen. De dia's konden dan geprojecteerd worden. Het systeem was een beetje handiger dan de overhead projector (enkel voor transparanten) en véél handiger dan de episcoop dat gebruikt werd om gedrukte documenten te projecteren.
- Polagraph vergelijkbaar met de polablue, maar het resultaat was een positief beeld. Beide emulsies hadden een zeer hoog contrast en waren eigenlijk niet geschikt voor gewone fotografie.
- Polascope film met een extreem hoge gevoeligheid (10.000 ISO), geschikt om skoopbeelden te maken.
|
|
|---|
Sommige fotografen gebruikten de film (en dan vooral de Polachrome) vanwege zijn zeer karacteristieke beelden en zachte kleuren. De kleurenstrips waren eigenlijk niet zo storend, maar konden wel een moiré patroon veroorzaken, bijvoorbeeld als je een parelscherm zou gebruiken. Ook bij het scannen kunnen er moiré patronen ontstaan (tip: de film langs de andere kant scannen).
Op het internet zal je nog veel dia's aantreffen die met Polachrome gemaakt zijn. Zelfs na jaren kunnen de films nog probleemloos ontwikkeld worden, deels omdat het scheikundig procédé monochroom is.
Instant fotografie
Polachrome en aanverwanten
Polablue