Bij een fototoestel is het dynamisch bereik het verschil tussen de helderste en donkerste delen van één foto. Het dynamisch bereik kan je nog het best vergelijken met de dynamiek bij muziek.
Door het veranderen van de belichting (sluitertijd, lensopening, gebruik van ND-filters) kan de gevoeligheid veranderd worden. Met een lange sluitertijd kan men donkere scènes toch correct opnemen en met een kleine opening kan men fotograferen bij fel zonlicht. Het bereik is “dynamisch” (past zich aan de omstandigheden) maar is beperkt (verschillen tussen helder en donker op één foto). Het dynamisch bereik wordt vaak belichtingslatitude of belichtingsspeelruimte genoemd: tussen deze twee limieten kan het fototoestel het beeld (min of meer) natuurgetrouw opnemen.
Dit is een schematische voorstelling van een photosite (het gevoelig deel van iedere pixel). Een sensor bestaat uit miljoenen dergelijke 'vergaarbakken' voor fotonen.
 De minimale belichting (gevoeligheid) wordt beperkt door de ruis |  De maximale belichting wordt bepaald door de capaciteit van de photosite (het “vermogen” van de sensor) |  Een kleinere photosite dat sneller overstuurd geraakt heeft een kleiner dynamisch bereik. |
|---|
Het is mogelijk deze transfer funktie zelf aan te passen, waarbij het fototoestel enkel 8 bits gebruikt (verhoging van het contrast), of een gelijke waarde geeft aan alle 14 bits (minder contrast)
De afbeelding hierboven geeft het bereik weer van een moderne digitale spiegelreflex (Canon 50D). Het fototoestel heeft een dynamisch bereik dat loopt van -4.5EV tot +4.5EV, een bereik van 9EV. De opname-curve (omzetting van lichtwaarde in bitwaarde) gebeurt echter niet lineair, en dit voor talrijke redenen:
- De donkere delen van het beeld bevatten relatief veel ruis en kunnen gecomprimeerd worden (daardoor lijkt het alsof het beeld minder ruis bevat). Alle niveau's beneden -3EV worden omgezet naar 16 bitwaarden (16 treden).
- de heldere delen van het beeld kunnen vreemde kleurfenomenen vertonen (omdat iedere kleur bij een ander belichtingsniveau gesatureerd geraakt). Vanaf +3EV worden er slechts 16 bitwaarden gebruikt (rode curve).
- Om het contrast te verbeteren zodat de foto's er minder flets uitzien worden de middentonen meer versterkt (steilere curve). Voor de middentonen beschikt het fototoestel over meer dan 200 bitwaarden zodat kleinere helderheidsverschillen opgenomen kunnen worden (minder banding). De omzettingscurve is het meest steil tussen 0EV en +1EV (50 waarden), want het is in dit gebied dat onze ogen het grootste onderscheidingsvermogen hebben.
Fuji sensor
Fuji gebruikt de naam Super CCD voor zijn sensoren. Deze sensor is gebaseerd op de Bayer-mosaiek voor de kleurdetectie. Door een andere vorm te gebruiken (octogonaal in plaats van vierkantig) zijn de makers in staat een betere "vulfaktor" te bereiken: meer licht valt op de sensor. Microlenzen worden al geruime tijd gebruikt bij verschillende fabrikanten, maar de octogonale vorm van de sensor zorgt ervoor dat er meer licht op het aktieve deel van iedere sensor valt.De plaatsing van de sensoren onder een hoek van 45° laat toe extra beeldinformatie te bekomen door interpolatie. Het resulterend beeld (jpeg) is opgebouwd uit pixels die "normaal" geplaatst zijn (horizontale en vertikale elementen).
Men kan de sensordynamiek op twee manieren verhogen:
- door gebruik te maken van grotere sensoren die meer fotonen kunnen detecteren (en dus niet zo snel overstuurd geraken), of
- door te werken met twee detectoren per pixel: een relatief grote die zeer lichtgevoelig gemaakt wordt en een tweede minder gevoelige. De kleinere sensor is in staat informatie te halen uit delen van het beeld die bij een traditionele sensor overbelicht zouden zijn.
Highlight Priority wordt op een aparte pagina besproken.
De Fuji sensor
