Sigma is vooral een lenzenfabrikant. De firma maakt ook digitale fototoestellen (met een heel speciale Foveon sensor), maar die worden nauwelijks verkocht. De fototoestellen worden in technische toepassingen gebruikt waarbij toegang tot de individuele pixeldata noodzakelijk is (de Foveon-Sigma sensoren gebruiken geen kleurenmatrix)
Een pluspunt van Sigma (ten opzichte van Canon) is het feit dat de lensdop verwijderd kan worden zonder dat je de zonnekap moet afhalen, dankzijn een knijpsysteem in het midden (zie foto). Je moet op het rode gedeelte knijpen om de lensdop los te maken, en dit lukt niet bij Canon als er een zonnekap gemonteerd is. Slim gezien van Sigma!
Als je naar een nieuwe lensfabrikant overstapt mag je direkt een hoop afkortingen bijleren. De afkortingen geven ook een idee van de mogelijkheden van de lens. De twee eerste afkortingen (cijferkodes) zijn gestandardiseerd.
- 50-150mm
50mm - De eerste lens gaat van normaalbereik tot een kleine tele. Op zich is dit een ideaal bereik: 50mm is een standaardwaarde (vroeger waren fototoestellen uitgerust met een prime lens van 50mm). Het is een bereik dat heel goed bruikbaar is voor portretfotografie, waarbij men vooral zal werken met waarden tussen de 50 en 85mm. Het beperkt tele-bereik van 150mm zie ik niet als een beperking: liever een lens dat goed presteert op 150mm dan een lens dat matig presteert op 300mm.
De Sigma 50 ƒ/1.4 heeft een vaste brandpuntafstand van 50mm (geen zoom).
- ƒ/2.8
ƒ/1.4 - De opening blijft constant over het hele zoombereik, een teken dat we te maken hebben met een kwaliteitslens. Vooral in de uiterste zoomstand is een grote opening gewenst (om een snelle sluitertijd te kunnen gebruiken om bewegingsonscherpte te vermijden). Een opening van ƒ/2.8 wordt als ideaal aangezien voor portrets.
De Sigma 50mm ƒ/1.4 is extreem lichtsterk met een maximale opening van ƒ/1.4. De lens presteert goed zelfs bij deze maximale opening (in tegenstelling met lenzen van de concurrentie). Vanaf ƒ/2.0 is de beeldkwaliteit uitstekend: er zijn geen lenzen die in de buurt komen wat betreft beeldscherpte, vignetering en laterale chromatische aberratie.
Een aantal lenzen heeft een dubbele aanduiding van opening, bijvoorbeeld ƒ/3.5-5.6: de eerste waarde is gemeten op de korste brandpuntafstand (breedhoek), de tweede bij de langste brandpuntafstand (tele). En het is juist in tele-stand dat een grotere opening gewenst is om bewegingsonscherpte te vermijden!
- II
- Dit wil gewoon zeggen dat we aan de tweede editie van de lens zitten. Veel verschillen met de eerste editie zijn er niet, maar de lens kan nu gebruikt worden op bodies van meer camerafabrikanten. Je moet wel de lens bestellen die bij je merk hoort, want de mounts zijn verschillend per merk. Een lens met Canon mount past niet op een Nikon fototoestel en omgekeerd.
Van de Sigma 50-150 ƒ/2.8 zitten we ondertussen aan de derde generatie, waarbij de lens in alle opzichte verbeterd is (veel scherper beeld op alle openingen, minder lichtafval). Deze derde versie heeft ook een beeldstabilisator.
- APO
- Er wordt gebruik gemaakt van apochromatisch glas, waardoor kleurfouten vermeden worden. Enkel bij de goedkoopste lenzen zal je last hebben van dit fenomeen waarbij heldere onderwerpen een gekleurd randje hebben.
- EX (Excellent)
- Gaf vroeger aan dat je te maken had met de professionele uitvoering. Nu krijgen enkel de lenzen met een vaste maximale opening over het volledig zoombereik èn een stevige uitvoering deze extra kode. Dit is hier duidelijk te merken aan de construktie: een stevige metalen frame met de zoom- en focusring die vloeiend bewegen (de afmeting van de lens verandert niet bij het zoomen). Deze EX-reeks is vergelijkbaar met de L-reeks van Canon.
Ondertussen is Sigma afgestapt van de EX-benaming, maar gebruikt de "Art" benaming.
- DC
DG
DN - DC-lenzen zijn enkel geschikt voor cropsensoren (Digital Camera). Gebruikt u de crop-lens op een full size of op een filmreflex, dan wordt de oppervlakte niet volledig belicht (zie voorbeelden via link). In tegenstelling met Canon en zijn EF-S-reeks (witte stip) passen deze lenzen wel op een body met full size sensor (rode stip). Het voordeel is dat de lens 50% kleiner gemaakt kan worden en toch dezelfde prestaties kan leveren. Vergelijk deze ƒ/2.8-lens met een ƒ/2.8 lens van Canon (naar keuze de EF 24-70 of 70-200): deze lens is veel lichter!
Voor full size sensoren heeft Sigma ook een DG-reeks (Digital Grade). De DG-reeks zijn nieuwe ontwerpen aangepast aan de eisen van digitale sensoren. Als je altijd vergeet wat het verschil is tussen DG en DC: DG = groot, DC = crop.
De DN (Digital Neo) wordt gebruikt voor systeemcamera’s (single lens direct), zoals de micro four thirds (Olympus en Panasonic, cropfactor: 2) en Sony NEX (cropfactor: 1.5). De Sigma 19mm f/2.8 EX DN is een bekende lens uit deze reeks. Het is ook een prime lens.
- HSM (van toepassing op beide lenzen)
- Er wordt een ultrasoonmotor (Hyper Sonic Motor) gebruikt voor de scherpstelling. Het scherpstellen gebeurt heel nauwkeurig (de stappen die de motor zet zijn microscopisch klein) en veel sneller dan met een normale motor. Een ultrasoonmotor maakt ook geen ratelend geluid en je kan de focus manueel bijstellen met de focusring zonder eerst de motor te moeten ontkoppelen (geen gearbox nodig). De HSM is het equivalent van de USM (Ultra Sonic Motor) bij Canon.
- OS (van toepassing op de nieuwe Sigma 50-150)
- Optical Stabilizer, vergelijkbaar met de IS (image stabilizer) bij Canon en VR (Vibration Reduction) bij Nikon.
- RF en IF (wel van toepassing maar niet altijd aangeduid op de lens)
- Rear Focus en Inner Focus: het focuseren gebeurt met interne lenselementen. Een goed voorbeeld is de Sigma 85mm ƒ/1.4 EX RF DG HSM (rear focus) in vergelijking met de Sigma 50 ƒ/1.4 EX DG HSM die unit focussing gebruikt (het volledig optisch gedeelte beweegt).
Sigma gebruikt tegenwoordig drie "groepen" om zijn nieuwe lenzen te caracteriseren:
- Art: dit zijn lenzen met een grote opening (zeer lichtsterk). De meeste lenzen uit deze groep zijn prime lenzen (geen zoom), maar je kan er ook de 24-105 ƒ/4 in terug vinden (persoonlijk hoort die lens eerder bij de Contemporary reeks)
- Contemporary: dit zijn eerder de superzoom lenzen: gemakkelijk in het gebruik (groot zoombereik), maar niet echt lichtsterk en in het algemeen is de beeldkwaliteit wat minder.
- Sport: dit zijn tele-lenzen met een grote lensopening (de lenzen zijn voldoende lichtsterk voor indoor sportfotografie).
De betere reeks (EX types) worden gekenmerkt door een ruwe zwarte matte finish. Ik ben een groot voorstander van deze afwerking (pietluttige mensen klagen dat de matte finish gemakkelijk vuil kan worden: ik hou mij meer bezig met de beeldkwaliteit).
Sigma 50-150 ƒ/2.8 EX DC APO HSM
en op die van de
Sigma 24-70 ƒ/2.8 EX DG HSM
men heeft het dus over een Sigma 24-70 ƒ/2.8
Een lens wordt optisch gekenmerkt door deze twee parameters