Ik heb de Canon lens EF 70-200 /2.8 L IS USM eens mogen uitproberen. De lens heeft een supersnelle focusregeling en de beelden zijn haarscherp, zelfs op maximale opening. De maximale opening varieert niet met het veranderen van de zoompositie en de unit wordt niet korter en langer.
Ik heb deze lens een paar dagen mogen uitproberen. Een jaar later, toen de prijzen interessant werden heb ik de niet-IS versie gekocht. Dit is echt een Ueberlens (vanwege zijn gewicht ook enkel geschikt voor de Uebermensch). De lens weegt dubbel zo veel als de /4-versie.
Het zoombereik is ideaal voor sportevenementen en concerten. De hoge lichtsterkte betekent dat je kan fotograferen in minder dan optimale lichtomstandigheden. Met de beeldstabilisator win je nog een paar stops: op 200mm kan je een sluitertijd van 1/75 gebruiken. Deze lens is viermaal meer lichtsterk dan de kitlens EF-S 18-200 /3.5-5.6.
Optisch en technisch is de lens één van de beste die er bestaan. Optische fouten zijn er nauwelijks. Het scherpstellen gebeurt supersnel en geruisloos. Met deze lens zal je weinig missers hebben: altijd is de scherpstelling perfekt (wat niet gezegd kan worden van niet-Canon lenzen zoals Sigma en Tamron).
De foto's rechts is één voorbeeld van de mogelijkheden van de lens. De foto is scherp tot op de pixel, wat je kan controleren door de uitsnede te bekijken (1:1). De originele foto, omgezet in jpeg is zo'n 10MB groot, wegens de details.
De lens heeft totaal geen dichtbij bereik (minimale scherpstelafstand is ongeveer 1.5m), wat de lens minder bruikbaar maakt voor close-up portrets (de /4 versie kon tot 1.2m gaan). Voor modellenfotografie (geen close up) is het bereik ideaal op een full size sensor.
De beelstabilisator is één van de laatste versie en ondersteunt het pannen. Bij het pannen wordt de vloeiende beweging van de camera (bij het volgen van een sporter) niet onderdrukt: enkel de trillingen worden beperkt. De beeldstabilisator is ook in staat te detecteren dat de camera op een statief gemonteerd staat en zal de correctie beperken tot het onderdrukken van de spiegelklap.
Een tweede minpunt is de balans van de lens. De lens is in evenwicht als je de lens vastneemt aan zijn zoomring. Op het eerste zicht lijkt dat ideaal, maar na een paar uur intensief gebruik zou je liever een zoomring hebben die meer naar voren geplaatst is. Men je linkerhand (je “lenshand”) draag je namelijk het volledig gewicht van de lens. Zelfs met een wat zwaardere body (5D Mk III) is de balans tussen linker- en rechterhand niet optimaal.
In vergelijking met de /4 versie is de scherpstelling wat trager (vooral merkbaar op de oudere niet-gestabiliseerde versie).
De minimale scherpstelafstand is 1.5m (in plaats van 1.2m bij de /4-versie). Het verschil lijkt niet veel, maar veel portrets kon ik niet nemen omdat ik te dicht stond. Iedere keer moest ik een stap achteruit zetten omdat ik het bereik van de /4-lens meer gewoon was.
De beeldkwaliteit van de nieuwe versie met beeldstabilisator is uitstekend (let op dat je niet een oude versie aan d eprijs van de nieuwe koopt!)
-