De Canon R5 heeft nog steeds een beperkte dynamiek, en zelfs in vergelijking met zijn voorganger is de dynamiek er op achteruit gegaan. Vanaf dat de ISO waarde opgevoerd wordt zakt de dynamiek in elkaar en is er meer ruis in beeld.
Het effekt is al zichtbaar bij een zonsondergang, waarbij de grote hoeveelheid infra-rode straling de sensor overstuurt. Ofwel heb je een mooie rode gloed, maar de gebouwen zien er zwart uit, ofwel heb je een nagenoeg witte hemel met normaal belichte gebouwen. Hier moet je echt in HDR werken om zowel de hooglichten als de schaduwen te hebben.
Wat betekenen concreet deze dynamiekniveau's?
Alle afbeeldingen die je op het net ziet zijn JPEG afbeeldingen, een formaat met 8 bits per kanaal. De dynamiek van een JPEG beeld komt ongeveer overeen met 8EV.
Van zodra de dynamiek onder de 8EV komt, is het dynamisch bereik van de foto minder dan die van een goede JPEG afbeelding. Vanaf 6400ISO heeft het dus geen zin meer om de foto's in RAW op te slaan, want de dynamiek is al tijdens de opname verdwenen. De voorloper van de R5, de Canon 5D Mark IV kon dezelfde dynamiek behouden tot 12800ISO.
In het algemeen is de sensor minder goed dan die van zijn voorganger. Er wordt daar weinig over verteld, want de meeste sites die reviews publiceren leven van de verkoop van de toestellen die op de sites gepromoot worden. Een van de sites die het toch waagt de minder goede kwaliteit van de beelden aan te kaarten is digitalcameraworld.com:
"De 45MP beelden zijn ongelofelijk scherp [...] Maar we hadden niet verwacht dat de oudere 5D Mark IV betere prestaties zou leveren bij hoge ISO waarden, waar de dynamiek beter behouden blijft. Indien je het maximum uit je beelden wilt halen in post-productie (landschapsfotografie), of je wilt een lage ruisniveau, dan zal de Canon 5D Mark IV (die toen al 4 jaar op de markt was bij de lancering van de R5) beter presteren."
Is de R5 daarom een stap in de verkeerde richting? Niet noodzakelijk: een sensor die permanent beelden naar de digitale zoeker moet sturen is altijd benadeeld ten opzichte van een sensor die slechts een foto moet bewerken. De funkties die je erbij krijgt compenseren de verlaagde dynamiek en de slechtere signaal/ruisverhouding.
Rechtsboven een "fun" combinatie: de R5 samen met een spiegellens, de Ranger 500mm. De lens heeft een vaste opening van ƒ/8 en de beelden zien er zeer donker uit met een optische zoeker. Hier kan de sensor en de electronica de helderheid opvoeren zodat je een normaal beeld in de zoeker hebt. De R5 heeft daarbij ook een zeer nuttige focus peaking zodat je duidelijk kan zien welke delen van het beeld scherp zijn (de optiek is volledig manueel).
De kraan staat tussen twee huizen en met de IBIS (In Body Image Stabilisation) is het mogelijk het beeld normaal te cadreren en de scherpstelling gebeurt vlotjes. De sluitertijd bedraagt 1/90, terwijl er een sluiterijd van 1/500 nodig zou zijn geweest zonder ingebouwde beeldstabilisator. Het beeld daaronder is als referentie (brandpuntafstand = 27mm).
Een brandpuntafstand van 500mm comprimeert de afstanden. Je kan je niet meer baseren op de perspectief om de afmeting van onderwerpen te schatten.
Ondanks de kleine opening van ƒ/8 is de scherptediepte zeer beperkt, de scherptediepte is zelfs minder dan met een 70-200 op ƒ/2.8. Dankzij de focus peaking is het echter gemakkelijk te zien waar het beeld scherp is (dit is een heeel beperkte zone).
Een eigenschap van de spiegellenzen is de bokeh die de vorm heeft van een donut. De ring is zelfs onvolledig in de hoeken, wat betekent dat er een sterke vignetering aanwezig is (je ziet het ook op de normale beelden). Vormt dat een probleem? Neen, het hoort bij dergelijke foto's. Als je de afbeelding omzet in zwart-wit heb je automatisch een retro-look.
Er is verder meer uitleg over de bokeh en de vignetering op deze paginas.
Canon R5 en spiegellens Ranger 500mm
