Vergelijking van de Sigma 24-105 ƒ/4 DG OS HSM met de Canon EF 70-200 ƒ/2.8 L USM (gebruikt op een opening van ƒ/4).
Dit is deel II van de produktbespreking. Deel I van de bespreking van de Sigma 24-105 ƒ/4 DG OS HSM staat hier.
Ik had de Sigma kunnen vergelijken met de "meer vergelijkbaare" Canon equivalent lens met eenzelfde brandpuntafstand en lensopening. Ik heb dit niet gedaan omdat de Canon lens geen recente lens is. Daarbij komt nog dat de lens die ik bezit al heel lang meegaat en dus niet meer perfekt in orde is.
Ik heb de test uitgevoerd met de Canon EF 70-200 ƒ/2.8. Men zegt (met reden) dat dit één van de beste optieken is die er bestaat, zelfs op zijn maximale opening van ƒ/2.8. Op ƒ/4 presteert de optiek nog beter: om de beeldscherpte te vergelijken is dit de te kloppen optiek!
Na een aantal fotoshoots (zowel op lokatie als in de studio) heb ik besloten dat de lens optisch beter presteerde dan de gelijkaardige Canon 24-105 lens. Ik kan daar geen enkele concrete en objectieve reden voor geven, de twee lenzen heb ik zelfs niet aan een vergelijkingstest onderworpen.
Wat ik wel opgemerkt heb, is dat de foto's het model beter tot zijn recht laat komen. De achtergronden zijn mooier. Zelfs voor landschapsfotografie lijkt de lens beter te presteren, maar dat zijn zuiver subjectieve waarnemingen.
Een van de meer objectieve tests die ik gedaan heb is het vergelijken van de lichtsterkte. deze vergelijking heb ik gedaan met de Canon EF 70-200 ƒ/2.8 op 70mm met een opening van ƒ/4. Alle parameters van het fototoestel staan op manueel: ISO, opening en sluitertijd. Twee lenzen zouden dus een identiek beeld moeten geven. De parameters heb ik met een lichtmeter bepaald en dan 2/3 van een stop onderbelicht (om de vignetering beter te laten uitkomen): ISO = 100, ƒ/4, 1/3000 (de lichtmeter gaf 1/2000 aan).
Sommige goedkope lenzen geven bijvoorbeeld aan dat ze een opening hebben van ƒ/4, maar in feite laten ze evenveel licht door als een ƒ/5.6 lens: de τ-faktor (transmittance = effektieve lichtsterkte) is in de praktijk lager. Dit heeft in principe geen invloed op de foto (het fototoestel compenseert automatisch de lagere lichtsterkte door bijvoorbeeld langer te belichten), maar het is wel merkbaar in volledige manuele werking.
De vergelijking gebeurt met een ƒ/2.8 lens die gebruikt wordt op ƒ/4: een vermindering van effektieve lichtsterkte wordt sterk beperkt door de kleinere opening: men kan dus stellen dat de Canon EF 70-200 ƒ/2.8 als referentie kan dienen, en inderdaad het beeld van de Canon is correct belicht, met de histogram naar links verschoven door de onderbelichting.
Bij de Sigma is er een duidelijke vermindering van de lichtsterkte zichtbaar (de lens presteert op ƒ/4 zoals een lens van ƒ/5.0). Maar nogmaals: in de praktijk zal je daar geen last van hebben, het toestel "denkt" gewoon dat het beeeld donkerder is en zal automatisch de lagere lichtsterkte van de lens compenseren. De lens is gewoon wat minder lichtsterk dan hetgeen op de verpakking staat.
De vignetering van de Sigma is duidelijk merkbaar, en dit komt bovenop de lagere algemene lichtsterkte van de lens. Dit is een natuurlijke vignetering, zoals uitgelegd op deze pagina over de heldere lichtvlekken in de achtergrond.
De chromatische aberratie is goed inder controle (zelfs in de uitsnede in de hoeken), maar bij zeer contrastrijke beelden zijn er toch kleurfranjes te zien in de hoeken, zie voorbeeld op de eerste pagina van de bespreking.
Over de beeldscherpte valt niets op aan te merken, zelfs in vergelijking met één van de lenzen die gekend is om zijn beeldscherpte. Er is praktisch geen scherpteverschil tussen de twee lenzen als de omstandigeden perfekt identiek zijn.
Vanaf 35mm is de geometrische vervorming praktisch verdwenen, en dit blijft zo tot 105mm. Wat vergelijkingssites vergeten te vermelden, is dat de geometrische vervorming ook afhangt van de scherpstelling. Dit is trouwens de reden dat de verschillende sites met verschillende waarden afkomen wat betreft de vervorming.
| Canon EF 70-200 ƒ/2.8 L USM | Sigma 24-105 ƒ/4 DG OS HSM |
|---|
