Fotografie Denis Wöhler

15 jaar geleden was het internet totaal verschillend. Facebook bestond toen nog niet en de enige manier om in contact te komen met modellen en fotografen was via gespecialiseerde sites zoals photograaf.be (bestaat niet meer) en modellennet (bestaat nog maar wordt al jaren niet meer onderhouden en draait op automatische piloot). De verbinding met het internet gebeurde met een dial-up, dat wil zeggen een modem die via de normale telefoonlijn werkte. De snelheid was 9600 baud, minder dan een duizendste van de huidige wifi snelheid.

Digitale fotografie bestond natuurlijk niet, dus ook geen "fotografen" met een smartphone die vertellen dat ze een professionele fotograaf zijn. Een echte fotograaf had verkleurde handen door de lange uren in de doka (een woord dat nu niet meer bestaat). Een beroepsfotograaf maakte reportages voor tijdschriften of nam foto's van trouwfeesten en andere evenementen. Enkele fotografen werkten voor modellenbureaus.

De stijl van fotograferen was toen zeer klassiek en strak. Modellen zagen d'er nogal verwijfd uit, dat was toen blijkbaar een must (fitness bestond ook nog niet!). De fotoshoots gebeurden allemaal in een fotostudio, nooit buiten, en modellen hadden een dikke laag make up.

Denis Wöhler heeft een nieuwe stijl uitgevonden, gebruik makend van modellen met een "boy next door"-look. De modellen poseerden in oude en verscheurde Levis 501 en een wit t-shirt op verlaten industrie-sites. Zijn eerste boek “Work and Body” werd een enorm succes. De foto's werden direct ingescand en er gebeurde geen fotobewerking.

Zwart-wit fotografie, eerder gespierde jongens die niets te maken hadden met "het modellenwereld" werden toen plots 'hot'. Maar het waren niet gewone zwart-wit foto's. De fotos waren heel goed belicht, de poses waren uitstekend en de modellen hadden een new look.

Wat later lag Denis Wöhler ook aan de basis van de “Wetlook”, maar deze trend werd heel snel opgepikt door andere fotografen. Ieder model moest een wetlook foto hebben met een natte witte t-shirt en een versleten blauwe jeansbroek.

Een aantal foto's uit die periode brengen goede herinneringen naar boven. We hebben meerdere malen samen gewerkt tijdens verschillende projecten, zowel in Munchen (waar hij woonde), als in Dusseldorf (waar hij een tijd verbleef) als in België en Frankrijk (toen ik hem uitnodigde voor de eerste internationale shooting days).

Ik heb veel van hem geleerd, en veel van zijn foto's zijn nog steeds referenties wat betreft het gebruiken van de natuurlijke belichting. Als ik terug naar facebook keer, dan merk ik dat veel van de zelfverklaarde fotografen eens hun vak zouden mogen leren...

De meeste foto's zijn afkomstig van zijn eerste boek “Work and Body”, maar er zijn ook een paar recentere foto's genomen in België. De afbeeldingen waren diapositieven die ingescand moesten worden. Diapositieven (een geen negatieven) waren de enige bronnen die door bedrijven (zoals persagentschappen) aanvaard werden.